Vatro,
vajao sam tvoj plamen rukama
duž puteva koji su mi bili suđeni,
na tvom tihom sjaju i danas grejem srce,
i tišinu koja umnožava trag
davnih godišnjih doba.
Evo, klanjam se tvome plamenu
čiji vrhovi dotiču zimu koju taloži praznina,
a proklinju godine niz koje smo otišli sami i razdvojeni.
Vatro, gorećeš dok gori ovo srce
čije drhtaje prilažem tvome pepelu,
čiju slutnju zavaravam nadom
dok ugašeno ognjište sanja dom
u kome ljubav ne umire.
