Književni junaci od davnina obolevaju od virusa. Grčki istoričar Tukidid prvi je pisao o epidemiji – Atinskoj kugi, Homer je u “Ilijadi” opisao tu zarazu u vreme Trojanskog rata. Najpoznatija u literaturi je, ipak Kamjeva “Kuga” .
Epidemije za lekare predstavljaju borbu protiv nevidljivog neprijatelja. A, šta je sa piscima? Koje su sličnosti, a koje razlike u njihovim delima o toj temi?
“Za ovo što nam se upravo dešava u čitavom svetu važno je pomenuti Pekićev roman “Besnilo”, budući da se dešava na aerodromu, a aerodromi su ta važna mesta jer savremena civilizacija je uslovila to da virusi putuju. Virusi su svojevremeno bili izopšteni u jednoj relativno ograničenoj teriotoriji. Sada oni mogu da putuju svetom”, navodi Petar Arbutina, književni kritičar i urednik.
U antičko vreme se uglavnom smatralo da su epidemije delo bogova kako bi kaznili ljude. Danas smo svesni da nas priroda kažnjava jer smo narušil njen poredak. To opisuje Margaret Atvud u “Godini potopa”.
Žoze Saramago pisao je o epidemiji u “Slepilu”, a među najpoznatijim u svetskoj književnosti je Markesova “Ljubav u doba kolere”. Najaktuelnije: Udruženi ljubitelji horor fantastike i teoretičari zavere otkrivaju da je Din Kunc u svom romanu “Oči tame” iz 1981. predvideo ime i mesto nastanka virusa Vuhan-400. Ipak, virus ubica se u originalnoj verziji zvao se drugačije.
“Ovo je vreme previše informacija o događajima povezanim sa gubicima ljudskih života da bi se prepustio lagodnom pisanju i nekom svom simulakrumu. Sad se piše podsvesno, sad se stvaraju teme. Prava dela imaćemo tek kad se ovo završi”, navodi prof dr Goran Milašinović, lekar i književnik.
Tada će hiljade ljudi koji su sada samo brojka u izveštajima lekara i vestima novinara, dobiti ime i lik u književnosti.
